Skoro jest tak dobrze, to dlaczego jest tak źle?

I czy to już ten czas, że musimy zacząć się trzymać brzytwy?

Kręcimy się wokół własnego ogona, byle nie wyjść poza ten krąg. Patrzymy na ten Zachód i wydaje się, że chociaż taki on brzydki i obleśny w swojej wolności i zepsuciu ale dalej amerykańskie filmy, to jest to, czy muzyka, czy raczej to, co chce udawać muzykę, a staje się kompletną rąbanką, która za chwilę stanie się li tylko waleniem w bęben i i inne przedmioty, zupełnie tak samo, jak u prymitywnych plemion i to z pełnym szacunkiem dla nich, bo u nich to był szczery sposób na sztukę i ekspresję swoich emocji i duszy.

Słuchałem wczoraj polskiego radia przez dłuższą chwilę, chociaż przyznam szczerze, że po 5 min chciałem go wyłączyć. To był najpierw Program 1 i “Muzyczna Jedynka”, potem Program 2 i audycja bodaj pod tytułem “12 kobiet Bacha”, czyli kobiety pianistki i Bach, potem była audycja z jubileuszu Muzeum  Narodowego w Krakowie i obrazach tam i na koniec Radio Kraków i trafiłem na audycję, gdzie promowano artystkę, nie pomnę nazwiska, która wydała ostatnio płytę z piosenkami Marka Grechuty.

To jakiś inny świat już dla mnie. Nie wiem, czy to z racji mojej jednak już długiej nieobecności w Polsce, spokoju w domu i zagrodzie, jaki mam tutaj aż do bólu, edukacji u Coryllusa, moich lat, czy Bóg wie, czego jeszcze.

Polskie piosenki w tym programie Jedynki, to naprawdę katastrofa. Ale na pocieszenie dodam, że piosenki francuski, które słucham w radio RFM – to nie pomyłka w nazwie, to radio było bazą dla obecnego RMF, pamiętam go, gdy po 1989 roku pojawiły się w eterze w Krakowie włoski program tv RAI UNO i właśnie RFM – bo słychać go nad morzem tutaj, to prawie takie same są. Poza tym, zarówno w polskim radio i w tym francuskim, anglojęzyczna muzyczna papka przede wszystkim. A pani artystka śpiewająca Grechutę? Biedny Marek, przewraca się w grobie na pewno.

“A więc to już było i nie wróci więcej …”

słowa piosenki z dawnych PRL-owych czasów, a ja nie powiem, że do tamtych czasów tęsknię, były i minęły ale prawdziwa sztuka chwała Bogu pozostała. Bo Marek Grechuta, czy Czesław Niemen pozostanie z  nami na zawsze.

A polityka, bo o niej chciałem napisać, a wyszło, jak zwykle?

Kolega Toyah, co jakiś czas zamieszcza swoje dawne teksty, bo właśnie, to już było, a jest. Nawet te, czy następne wybory nie zmienią moim zdaniem niczego. Nie znoszę tego. Nie znoszę stania w miejscu. A tak to wygląda w polskiej polityce.

Bo tak ma widocznie być. Bo pewno ma się to polskie piekiełko doprowadzić do samozaorania, bo nie powiem, że do samospalenia. Ktoś musi orać, by ktoś miał pieniądze i przecież nie ten, który orze.

– – –

Ten tekst poniżej był moim najbardziej popularnym kiedyś, tak mówiła statystyka na tym moim własnym blogu. Minęły lata, zmieniła się władza, a my jesteśmy tam, gdzie byliśmy i nawet nazwiska te same.

 

Isaak Newton

Posted on June 5, 2010 by krzysztof bekiersz cbrengland

Leicester Square, London – Siedząc w pubie na tym znanym entuzjastom z brytyjskich premier filmowych placu – pub mieści się w domu, gdzie mieszkał Isaak Newton London Leicester Square – i przyznawszy się w towarzystwie (m.in. Japończyk, Filipińczyk, Włoch, Anglicy z Yorkshire) skąd jestem, znowu musiałem “ściemniać”.

Ściemniać na temat polskich spraw oczywiście.

I naprawdę już mam tego po dziurki w nosie. Osoby spoza Europy na hasło Poland mieli zaraz na ustach Chopin i Wałęsa, Filipińczyk oczywiście również Jan Paweł II, Włoch podobnie, jeszcze Boniek, a Anglicy, no cóż jedynie Chopin. Natomiast wszyscy wiedzieli o katastrofie samolotu z polskim prezydentem.

Tak, jak za czasów komunistycznych będąc w wolnych krajach musiałem tłumaczyć zdziwionym tubylcom (wtedy mi się jeszcze chciało), co to jest socjalizm w wersji “Made in Poland” nijak pojmującym, jak taki kraj może funkcjonować, tak teraz muszę udawać, jak to w moim kraju po 21 latach od uzyskania niepodległości jest fajnie.

Ciekawe, jak długo tacy panowie Szostkiewicz, Żakowski, Lis czy panie Wielowieyska i Olejnik wytrzymaliby na moim miejscu tłumacząc meandry polskiej demokracji dnia dzisiejszego w tym towarzystwie. Podejrzewam, że po paru minutach ci ludzie ze świata zmienili by stoliki w pubie pukając się w czoło.

A ja chcę pogadać z ludźmi. Jestem ciekawy ludzi i świata. Nie chcę, by mi w pubie uciekli do innego stolika. Dlatego ściemniam. Ale czy to normalne?

Dla polskich pseudo dziennikarzy jest, bo mają to na co dzień robiąc w mediach Polakom ściemniający szum informacyjny, nie mówiąc, że co i rusz perorują o komentatorach zagranicznych, co brzmi w Polsce jeszcze dzisiaj poważnie.

Boki zrywać, przepraszam, chyba, że mówimy o komentatorach z kraju na wschód od Wisły. Tutaj nie ma nic do śmiechu. Jak za dawnych PRL-owych lat.

 

---

tagi: polityka 

	cbrengland
	27 października 2019 04:59

12     1454    4 zaloguj sie by polubić