Ale to tak bardziej tekst o muzyce bez muzyki ☺, bo ona jest wszędzie, nawet o tekście mówi sie czasem, że jest melodyjny, czyż nie?

No tak, a do tego to tekst o Manie bez Mana :)

Może ten "bielszy" mial oznaczać "mniej czarny", czyli trochę lub całkiem biały. W końcu blues i jazz podbiły białą rasę, co najmniej jedno pokolenie.

Tę audycję zawsze kojarzyłem bardziej z Chojnackim niż z Mannem. Nie będę twierdził, że Jan Chojnacki był głównym motorem, ale uprę się na korektę - jeśli nie był to cykl Chojnackiego, to na pewno nie był to pomysł i realizacja Manna: duet OK, ale pominięty Jan Chojnacki miał co najmniej tyle samo wkładu.

Ja jakoś Manna nigdy nie lubiłem i ani mnie on ziębi ani grzeje. Kaczkowskiego i Trójki słuchałem na przełomie szkoły podstawowej i początku liceum a potem już nie.
Co do bluesa i jazzu to jest to rzeczywiscie czarna muzyka a biali, którzy ją grają to zwykli imitatorzy, ale wybitni muzycy również się trafiają.
Ten jazz za PRL-u torował sobie drogę nie spontanicznie ale z powodu dyrektyw, bo to był już etap przejścia na międzynarodówkę — obywatele muzycy wszystkich krajów łączcie się. I poszło — niby żelazna kurtyna, ale festiwale międzynarodowe z udziałem wyzwalanych czarnych muzyków. Śmiech. Cała masa muzyków w Polsce ten bon mot powtarzała i wierzyła w tę misję muzyki. Ta szła jak burza, nawet do filharmonii. Warszawska Jasień — muzyka współczesna i jazz. Potem została jeszcze zainfekowana rockiem, po to żeby już nic nie było takie jak wcześniej.
W Polsce wierzy się w to, że jazz pojawił się dzięki Tyrmandowi :)
Otóż jest to kompletna bzdura ponieważ pierwsze grupy nowoorleańskie, czarne jak sadza, pojawiły się w Europie na większą skalę razem z wojskami amerykańskimi, które ratowały Francję podczas I wojny światowej. To był pierwszy desant. A jak wiadomo wojna to laboratorium także innych nowych, demokratycznych obyczajów. Sex, wino i jazz. I to się podobało tym wszystkim nowoczesnym. I już kilka lat później, w Związku Radzieckim, taki komunista jak Karol Radek był jego wielkim miłośnikiem. I nagle amerykańska, imperialna, muzyka była zakazana. Jak to? Może po to żeby zatrzeć ślad inspiratorów przewrotu w Rosji?
W Polsce w międzywojniu także grano jazz. No i dopiero, kiedy zmarł Stalin, nareszcie ci wymieniani tu na SN, jak Walicki czy Cejrowski, ten cały jazz mogli tu instalować i czerpać z tego korzyści jako krzewicile postępu a potem, po utartych ścieżkach, rock. To taka sama rewolucja obyczajowa, jak podczas I wojny światowej. Równość i braterstwo, tym razem z czarnymi, bo trzeba było wyzwalać USA (Murzynów) od rasistów i instalować międzynarodową komunę. Innego celu nie było. I ci amerykańscy muzycy są niemal zawsze lewakami i komunistami, w Polsce było tak samo, ale uchodzili za tych wolnych. A już na pewno byli obyczajowymi liberałami.
Co łączy takie nazwiska jak: Polański, Trzaskowski, Czubaszek, Kydryński, Tymon Tymański, Sadowski? Oczywiście jazz i, w większości przypadków, luźny stosunek do seksu i konsekwencji jego uprawiania. Od pedofilii, przez aborcję, seks turystykę, seks z małoletnimi po molestowania i gwałty (w tym ostatnim wypadku to oskarżenia).
O alkoholu i narkotych to lepiej nie wspominać ale może jeden spektakularny przypadek — Tomasz Stańko stracił całe uzębienie z powodu uzależnienia od narkotyków. No ale stanął na nogi i mógł nam nagrać płytę Polin, a wcześniej płytę Wisława i jeszcze jedną z muzyką do jej recytacji. Da się? Da. Oczywiście międzynarodowy obecnie top.
Ja, oczywiście, muzykę jazzową lubię, a także mam słabość do polifonii. Jedyna chyba jakiej nie lubię to country (ale lubię blue grass), pop i rock (z wyjątkami) no i tych ciężkich Szwabów jak Wagner. O disco-polo aż boję się wspominać, bo to ostatnio polska muzyka narodowa.
Więc be careful.

Gdy w 1978 zawitał na Jazz Jambore ansambl jazzowy światowej sławy, czyli Mel Lewis&Thad Jones Orchestra,  byłem zaskoczony, że w sali Kongresowej warszawskiego PKiN na koncercie była zapełniona co najwyżej  połowa miejsc. A bilet nabyłem bez kłopotu, chociaż przedtem byłem pewien, że będę musiał przepłacać u konika. Zresztą koniki mocno  się przewieźli na tej światowej renomie wykonawców, bo w Polsce ten rodzaj jazzu (big band) cieszył się jedynie elitarnym, niszowym snobizmem. Nie można było na nim zrobic łatwej kasy. A nawet żadnej. Patrzyłem na koników, jak z desperacją usiłowali wyprzedawać swoje zapasy biletów po cenie "nominalnej", ale nie było na nie chętnych, skoro można było bez trudu kupić bilet w normalnej sprzedaży.

Wówczas zrozumiałem, że istnieje pewien rodzaj muzyki, który nie dotrze do 99 procent społeczeństwa, bo ono nie ma przygotowania muzycznego (nie było lekcji muzyki w szkolach, która   niegdys istniała  ona w domach ziemiańskich, gdzie prywatni nauczyciele  od muzyki, uczyli jej abecadła). No i po latach okazało się, że "głuchota" muzyczna jest standardem nie tylko w Polsce.   I, oczywiście, nie tylko muzyczna.

Nie, to była i jest tylko kradzież. A że zrobiło się to popularne? Ktoś pomógł i zarobił i zarabia na tym miliardy.

Gdyby zostawić czarnych ze swoją muzyką, nie wiadomo, co by jeszcze pokazali. Trochę to słychać w muzyce z Afryki teraz. Nie mam czasu na śledzenie tego ale to jest fantastyczne.

Ja nie zapomnę grudnia w roku 1970, gdy siedzieliśmy z rodzicami przy radiu i sluchali RWE, co się dzieje w Gdańsku. Ja chyba wtedy właśnie "wyjechałem" na emigrację, tak teraz to widzę. Ten cały PRL stał się dla mnie obcy strasznie. Nie Polska.

A co się przecież działo i co przeżyliśmy na Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej w ówczesnym  NRF w 1974. To mnie trzyma, cokolwiek się dzieje ☺

Tak, saksofon, aż mnie nosi ☺

 Wyobraź sobie, że ja na gitarze nauczylem sie grać w podstawowych akordach w kilka dni. Na fletach prostych grałem z nut prawie zaraz. Ale przez całe moje bycie w Krakowie ja "grałem" na saksofonie w klubach studenckich razem z Szukalskim, czy Muniakiem. Byly momenty, że normalnie chciałem ten saksofon wsiąść w swoje ręce i grać improwizacje i czułem, że dam radę, nie mając wcześniej instrumentu w ręce. Niestety do dzisiaj. Czy tak zostanie? Jeszcze się nigdzie nie wybieram ☺

A nie dziwię się prezydentowi Clintowi i jestem pewien, że byl i jest najszczęśliwszy, gdy gra na saksofonie, bo gra. Ja miałem tak samo, gdy był czas, że kupilem skrzypce i grałem partity J.S.Bacha, te proste, u siebie w mieszkaniu w Krakowie. Aż nie mogę uwierzyć, że tak kiedyś bylo. Ja te skrzypce potem sprzedalem, bo nie chciałem, by mnie kusiiły. Co za błąd życiowy. Tak, czasem tak jest.

To takie uzupełnienie merytoryczne, dzięki.

Ja rzygam tą polityką w muzyce, a jakże ona jest tam zakotwiczona. Niestety daleko jestem od jazzu np. spod znaku bodaj ECM, wydawcy z Monachium, który na jazzie stworzył nie wiadomo co, jakiś konglomerat z jazzem nie mający nic wspólnego, chociaż np Garbarka lubię ale jako muzykę, a nie jazz.

Zresztą ja nie mam nic przeciwko. Bo muzyka jest dobra albo zła. Innej nie ma przecież. Tylko wara od robienia z muzyki sacrum i to szatańskiego. Będę z tym walczył jak ten lew ☺

Tak, oczywiście i Weather Report bodaj i  nieważne czy to jazz, czy nie jazz przecież. Kawał muzyki, jak się patrzy.

Fajne, właśnie tak trzeba słuchać muzyki. Bo już to pisałem albo muzyka jest dobra albo zła, innej nie ma.

Gdy "wieki temu byłem" w Rumuni spotkałem się z muzyką Gheorge Zamfira, tak grają też Peruwianczycy, na fletni pana. Ja to kocham do dzisiaj

a to znasz?:

https://www.youtube.com/watch?v=HKOm_YT2Wcc&list=PLwkQ1sumwoORj3teRebjr-Hpu2whSuWm0

Kupiłem saksofon jakiś czas temu, taki do nauki, chiński, znajomi wykupili mi parę lekcji ale jeszcze nie poszedłem na żadną, bo jakoś czasu mi brakuje. Jedyny mój sukces, na razie, to wystraszenie psa znajomych, który zwiał w najdalszy kąt 2-piętrowej willi, kiedy kilka razy w niego dmuchnąłem :) 
Ja niestety nie mam wykształcenia muzycznego i nie wiem, czy kiedykolwiek nauczę się grać, ale uznałbym za ewenement i mistrzostwo świata gdybym zagrał chociaż wlazł kotek na płotek :)

Na skrzypcach i saksie gra Urbaniak. Gdybym kiedykolwiek grał na jakimś instrumencie, gdybym potrafił, nigdy bym nie przestał. To zbrodnia.

Tak wiem, Krzeszimir Dębski też grał jazz na skrzypcach, String Connection, to było coś i zdaje się nawet dalej coś tam robią jednak, ale też zrobil co nieco w muzyce tej właściwej potem, jak Wynton Marsalis, wirtuoz trąbki, jazz ale jednak i klasyka. A co z tymi rock-and-roll' wcami teraz, co widać? Każdy z nich prawie chce z orkiestrą symfoniczną. Ale z czym do ludzi? ☺

To czemu nie grasz?

Różnica polega na tym, że brałeś lekcje, nie masz barier. Co stoi na przeszkodzie teraz? Ja bym grał dla siebie, chrzanić karierę. 

No nie musisz ale Teraz może będę grał na skrzypcach w jakimś pubie w Szkocji to dobra wiadomość. Trzymam kciuki.

to nie jest wariacja jazzowa  haendlowskiego "Mesjasza", tylko soulowa. 

Nie wiem czy znasz Djivana Gasparyana, wirtuoza duduka. Pałeczkę przejął syn, który nosi dopisek jr.

https://www.youtube.com/watch?v=ETS8mOJ4ENQ