Zajrzałem do wiadomości i przeczytałem, że zmarl Henryk Wujec, jak wiadomo, polityk, nowych czasów, tzw solidarnościowych. Kojarzę człowieka, tak samo, jak m.in. Jacka Kuronia, czy innego Tadeusza Mazowieckiego, czy Lecha Wałęsę, jeszcze żyje. A na Giewoncie pedalstwo zawiesiło tęczową flagę na krzyżu. I jedno i drugie nie wiem czemu ale pasuje mi do siebie.

-

W Krakowie mieszkałem ponad dwadzieścia lat. Studia i potem tak zostało. Zostałem z moją własną już rodziną. Tak szybko to się wszystko stało. Inna sprawa, że, jak szybko się zaczęło, tak szybko się skończyło. Nie wolno zakładać rodziny mężczyźnie, gdy nie jest dojrzały. I to wcale nie chodzi o lata, jakie ma. To tylko liczba przecież, jak wiemy. Są faceci niedojrzali mający 40 i 50 lat albo i więcej. A i są tacy, którzy całe życie są dziećmi. I to nieważne, że mają żonę i gromadkę dzieci wokół siebie.

Spędzałem więc ten krakowski czas sam. Oczywiście, nie jak ten pustelnik. Był ten czas wojenny. Dla mnie wspomnienie niezapomnianych koncertów w Filharmonii Krakowskiej, która chyba jako jedyna instytucja kulturalna działała w tym ponurym okresie. A że dyrektorem i dyrygentem tej filharmonii akurat został Tadeusz Strugala, orkiestra dawała co koncert wspaniałą ucztę dla ucha. To był czas już mojego pełnego wejścia w muzykę klasyczną i jej poznawania. I zaskoczenia, że jednak muzyka, to moje życie. Zacząłem spotykać się z muzykami z orkiestry. Ok, z muzyczkami też :-) Okazało się potem, że nawet tak bardzo, że miałem wyjechać do Paryża na zaproszenie jednej skrzypaczki z orkiestry, którą poznalem i chcieliśmy jakoś tam na obczyźnie urządzić sobie życie. Ale ówczesna władza PRL-u stwierdziła, że potrzebuje mnie w kraju i nie wydała mi paszportu na wyjazd. A był to rok 1985.

Kupiłem sobie skrzypce w komisie. Wiedziałem już jakie. Muzycy mi doradzili. Zacząłem w swoim mieszkaniu na nich grać. A że akustyka była w nim znakomita, bo duży pokój i prawie pusty, byłem w siódmym niebie, gdy grałem sobie jakąś partitę J.S.Bacha, czy inne utwory epoki baroku. Bo to cudowne są muzyczne kawałki. I dadzą się grać. Paganinim nie byłem.

Był też jazz wokół mnie. W tamtych czasach zaczął funkcjonować krakowski Festiwal Jazz Juniors, połączony z konkursem. A Szukalski, Muniak, Ptaszyn-Wróblewski, Jaremko, Karolak ..., to tylko niektóre nazwiska z plejady polskich pysznych muzyków jazzowych. I String Connection Kszesimira Dębskiego, który wtedy tylko w jazzie, by potem zaistnieć w muzyce klasycznej i filmowej. Ale ostatnimi laty znowu ta grupa jazzowa razem koncertuje.

Muzyka i poezja i ten charm krakowski. To coś, czego się nie da opisać. To trzeba poczuć, być tam - krakowskie planty, stare miasto ale nie tylko, krakowski rynek, kamieniczki, kawiarenki, kluby. I w tym wszystkim Marek Grechuta i Leszek Długosz. To mój Kraków.

Ewa Demarczyk była w tym Krakowie też. Nie była zbyt dlugo. Jak gdyby w ogóle jej nie było, a przecież była. Zostanie z nami na zawsze.

 

---

tagi: sztuka 

	cbrengland
	16 sierpnia 2020 11:50

15     1966    6 zaloguj sie by polubić