Jurek Porębski - GDZIE TA KEJA 2013

-

Brzdąkam sobie na tej swojej gitarze i zaczęło mi to iść coraz lepiej, do czasu. Krojąc tego karpia, pojechałem nożem po palcu wskazującym lewej ręki. I jak na razie, chociaż już jest coraz lepiej, moje “granie na śniadanie”, albo raczej na kolację, odłożone zostało na półkę. Coś wspaniałego posłuchać akordów “żywego” instrumentu akustycznego. Zawsze byłem ich fanem. Flety proste, czyli barokowe, skrzypce i gitara, z tym miałem do czynienia, jak dotychczas. Zobaczymy, czy wreszcie uda mi się jeszcze zagrać na saksofonie tenorowym, o czym zawsze marzyłem, odkąd zacząłem do tych jazzowych klubów chodzić za czasów studenckich i post-studenckich mieszkając w Krakowie. To był złoty wiek polskiego jazzu, Muniak, Szukalski, Jan Ptaszyn Wróblewski, by wymienić tych największych. Z różnych przyczyn pozostało to w sferze moich marzeń. Kto by pomyślał, że po tylu latach, ja dalej o tym nawet, że nie przestałem marzyć ale chciałbym to zrobić. Pamiętamy, jak Bill Clinton, tak, tak, ten sam, były prezydent USA, grywał na saksofonie tenorowym właśnie "po godzinach". A Albert Einstein nawet na skrzypcach. Tak to bowiem właśnie jest. Tego nie da się “odłożyć na półkę”. Ja tak zrobiłem kiedyś. To był wielki błąd jednak.

Wspominałem kiedyś, jak to na Dzieciątko, czyli prezent pod choinkę na Boże Narodzenie, dostałem właśnie gitarę. I było to, jak sobie przypominam Boże Narodzenie 1968. Chwilę moment trwało, gdy opanowałem grę na tej gitarze, oczywiście w stopniu podstawowym. A właśnie w wakacje, roku 1969, okazało się, że w Dźwirzynie, koło Kołobrzegu, gdzie od lat jeździłem na kolonie, a potem na obozy młodzieżowe, będąc już w liceum, został zorganizowany festiwal piosenki, o którym w tytule. Jako że wyszło na jaw, że potrafię akompaniować na gitarze w śpiewaniu piosenek, zostałem “zaangażowany” do tego, przez jedną z kolonistek. Gdzieś zaginęła mi fotografia (ostatnio znalazłem inną, młodszą, z moich rejsów z synem po Mazurach, kto ciekaw, znajdzie ją w moich komentarzach ostatnio :-), na której stoję na scenie na tle właśnie tym, który w tytule i gram na gitarze, przewieszonej przez moje ramię na sznurku, naprawdę, jak babcię kocham :-) Jaką ja miałem wtedy tremę. Nie pamiętam, jak nam poszło z tą śpiewającą kolonistką. Pewno nie za bardzo. Gdybyśmy coś wygrali, pewno bym zapamiętał.

To były czasy. Ognisko, gitara i śpiew.

-

Zmarł Jerzy Porębski. W zeszłym roku. Dowiedziałem się dopiero teraz. Okazało się, że był z moich rejonów. Powiadają, że z Górnego Śląska i że z Sosnowca. Jaka plama :-) Górny Śląsk kończył się na Mysłowicach. Potem to już mieszkali dalej, gorole. Tak Ślązacy nazywają ludzi spoza Śląska. Sosnowiec był już pod zaborem rosyjskim, a obok był zabór austriacki. Właśnie za Mysłowicami było takie miejsce trzech zaborów. Tak więc decyzja o budowie “Huty Katowice” w Dąbrowie Górniczej, czyli w Zagłębiu, a nie na Śląsku właśnie, to była taka bardziej polityczna manifestacja, aniżeli prawda w istocie.

Jerzy Porębski był wielkim fanem klimatów Śląska, jak się dowiedziałem z tego koncertu, jemu poświęconym. Zachęcam gorąco.

„Dziękuję Ci Wielka Wodo” koncert poświęcony pamięci Jerzego Porębskiego - Świnoujście, 20.11.2021

 

A to koncert wcześniejszy, gdzie Jerzy Porębski gra i śpiewa z zespołem Stare Dzwony, z którym wiele lat grywał, a w którym zaistniał kiedyś również Andrzej Korycki, a potem też, Dominika Żukowska. Dla Andrzeja i Dominiki, Jurek Porębski, czyli “Porębunio”, jak o Jerzym Porębskim był mawiać Andrzej na koncertach, to była niesłychanie ważna osoba i kochana. Cudowna to klamra, jeżeli najpierw posłucha się tego pierwszego koncertu, gdzie jest wiele odniesień do tego, na co mamy odpowiedź, właśnie w tym koncercie poniżej.

(proszę nie zrażać się jakością obrazu w trakcie tego koncertu, kamera często bywa, że “pływa i faluje” :-)

Stare Dzwony Świnoujście WIATRAK 2013

 

---

tagi: muzyka  jerzy porebski 

	cbrengland
	15 stycznia 2022 00:49

18     763    4 zaloguj sie by polubić