Sięgały emocje zenitu ostatnio. Można by się zapytać, po co? Skoro Jarosław Kaczyński i spółka i tak uzgodnili, co trzeba. A nasz były kolega, wszedł nam w drogę do tego naszego tutaj zaścianka blogowego i z wysokości swej nauczycielskiej katedry, powiedział nam, jacy jesteśmy. Mam nadzieję, że już po raz ostatni. I że już zostanie tam, skąd teraz przyszedł.

A życie toczy się dalej …

Doprawdy, nie chce się już gapić w tę stronę, gdzie się robi politykę albo o niej gada. I to zarówno w Polsce, jak i gdzieś indziej. Tam się znalazłem z naiwności swej, że będzie lepiej. Jest inaczej, na pewno. Czy lepiej? To pytanie już zadawałem. Nie mam na nie odpowiedzi.

Siedząc na tej trawie, a w oddali pasące się konie, takie pytania i refleksje przychodzą, bowiem jakie inne? Cisza, lekki wiatr, ciepło odchodzącego lata i zapach sielski i co z tego, że akurat na wsi angielskiej. Wszędzie być się nie da. Akurat teraz, polityka nawet tego zabrania.

Tak, z socjalistycznej Polski też było zabronionym wyjeżdżać, gdzie się chciało. Ktoś powie, były ograniczenia w podróży. Tak, z tą różnicą, że wtedy bywało, że strzelano do pragnących wyjechać. Tysiące ofiar, którym nie udało się szczęśliwie przekroczyć poza legalnymi przejściami Muru Berlińskiego w Berlinie, który był i Wschodni i Zachodni. Pamiętam bardzo dobrze moje piesze przejście z Berlina Wschodniego na stacji Friedrichstrasse i dziesiątki rosyjskich żołnierzy z karabinami gotowymi do strzału stojących na tym dworcu w każdym jego rogu. To były emocje, które właśnie jeszcze do dzisiaj we mnie tkwią.

A potem już byłem w wolnym świecie, na który kilka lat wcześniej spoglądałem będąc w lecie we Wschodnim Berlinie na studenckich robotniczych praktykach, gdzie pracowałem w chłodni składowej przy zakładach mięsnych. Była usytuowana dokładnie przy Murze Berlińskim. Z  jej dachu w czasie przerw, patrzyliśmy na kolorowy Berlin Zachodni. Nigdy bym nie wpadl na to, że znajdę się po latach po tej stronie i będę praktycznie zamknięty w swoim domu (tak, tak, wiem, czasowo, hmm, zobaczymy …). Nie mówiąc, jak “kolorowym” okazał się ten świat na co dzień.

Ostatnio dosłownie czarny. Wszędzie kolorowo kolorami tęczy, byle był to kolor czarny – a przecież już stary Ford tak robił sto lat temu. Kiedyś nawet chciałem to pokazać, co i jak się tutaj obok mnie buduje. Zbyt przygnębiające to jednak jest. Proszę mi jednak wierzyć. Elementy elewacji  budynków, jeżeli nie są czarne, to prawie czarne i to zarówno budynków mieszkalnych, jak i publicznych. Np nowe, drugie centrum kinowe w Ashford, Kent, jest czarno – złote. A nawiasem mówiąc, po co, jak tam prawie nie ma ludzi. Ale kino, to obecnie być musi. By nie było. W Dover, po przebudowie centrum, jest tak samo.

Kiedyś śpiewało się przy ognisku takie kawałki. Pamiętam, niestety już coraz bardziej, jak przez mgłę, że te konie były zawsze śpiewane, poza innymi piosenkami. Zdaje się, że “To już było i nie wróci więcej …”. Skoro ma być w Polsce, jak w innych demokracjach Zachodu, to na pewno. 

Chyba, że powróci Mur Berliński. “Powrócimy na jeziora” z gitarą i w góry, jak kiedyś bywało.

–

KRZYSZTOF KLENCZON & CZERWONE GITARY - WRÓĆMY NA JEZIORA

 

---

tagi: polska 

	cbrengland
	27 września 2020 06:24

6     1006    2 zaloguj sie by polubić