-

Krzysztof Penderecki

Polymorphia

Chaconne in memoria Giovanni Paolo II - „Polish Requiem"

-

Ludwik van Bethoveen

Symfonia nr.2, cz.4 ostatnia

-

Zastanawiałem się wiele razy, jeszcze gdy byłem w Polsce ale i tutaj też, gdy nazwisko Krzysztofa Pendereckiego zobaczyłem w jakimś serwisie informacyjnym, dlaczego jest mi on taki bliski. Bo był. Bo już odszedł.

Myślę głośno tutaj. Może komuś wyda się to nie tak, jak trzeba albo osoba Krzysztofa Pendereckiego, też. Nie będę się kłócił.

Ja Krzysztofa Pendereckiego nie znam, zaznaczam. Ja nie wiem, kim on był i co skomponował en masse. Ja wiem, kto to był i co nieco, co skomponował. W latach 70-tych ubiegłego wieku, gdy zacząłem kupować płyty długogrającego, kupiłem i mam do dzisiaj kilka płyt Krzysztofa Pendereckiego.

Wtedy jeszcze miałem dość blade pojęcie o literaturze muzycznej w ogóle. A Krzysztof Penderecki, jak się okazało po latach, był wtedy w okresie pisania awangardy muzycznej, by potem odejść od tej stylistyki w tonalność i coś w rodzaju quasi romantyki, czyli muzyki Ludwika van Beethovena i później. Bo Ludwik van Beethoven, to okazała się jego miłość życia. Stworzył nawet festiwal jego imienia w Krakowie, by Krakówek "go wykopał" z Krakowa i potem i zdaje się do dzisiaj festiwal ten odbywa się w Warszawie.

Wiem, że jeszcze admirował wielce Jean Sibeliusa, kompozytora fińskiego, a zwłaszcza jego symfonie. Tak, mam je też wszystkie na płytach długogrających. I to jest muzyka ta właściwa, faktycznie.

Coś jest w muzyce Krzysztofa Pendereckiego, tej awangardowej też, z pierwszego okresu jego twórczości, że ja potrafię ją słuchać. Nie tak ciurkiem ale ona mnie wciąga. Ona jest wydaje mi się szczera do bólu i dlatego tak jest. Język muzyczny, wtedy zastosowany przez kompozytora był nowoczesny, bo takie były czasy i tak było trzeba, tak uważam. Krzysztof Penderecki wpisał się w ten trend i zyskał tym sławę światową. Uważam, że zrobił tak, bo tak chciał, bo chciał zaistnieć, chciał osiągnąć sukces i tego dokonał. A czy mu faktycznie w tym System pomógł? Uważam, nie musiał.

Krzysztof Penderecki to wybitny kompozytor i tyle. Mógł tworzyć, to co chciał i tak robił. Gdy jego nazwisko stało się znane wszędzie, zmienił wektor i zaczął komponować właśnie w stylu quasi romantycznym ale w swoim własnym języku muzycznym rozpoznawalnym na kilometry, tak samo, jak Fryderyk Chopin.

Tak, tak, Krzysztof Penderecki to kompozytor polski i to słychać nawet tam, gdzie nie słychać. To jest tak samo, jak z Fryderykiem Chopinem. Jego muzyka jest rozpoznawalna po paru taktach (takt, to najmniejszy kawałek zapisanej muzyki, to tak dla niewtajemniczonych).

I nie można się dziwić, bo tego nie wiedziałem, że Krzysztof Penderecki tak bardzo jest czczony w krajach Azji, Chinach, Korei Płd, czy w Japonii. Tam Fryderyk Chopin to postać na najwyższym podium sztuki. Krzysztof Penderecki jest tam też.

A okazuje się, że tak, jak rockmani lgną do orkiestr symfonicznych, bo lgną i wcale się nie dziwię, bo w tym swoim graniu na gitarach chcą się dowartościować do tej właściwej sztuki ale i tak nic z tego, to okazuje się, że muzyka Krzysztofa Pendereckiego, ta jego nowoczesna, była wykorzystywana i jest, przez różnych "artystów" z kręgu kultury języka angielskiego. Chcieli i chcą biedacy zaistnieć w sztuce. Krzysztof Penderecki im tego nie zabraniał. Miał pewno fun z tego. Bo miał dystans do świata.

A lubił mieć pieniądze, nawet, jak tego nie wiem, to wiem.

Jego willa na Woli Justowskiej w Krakowie zawsze mnie intrygowała i rozbudzała marzenia. I ten jego Mercedes. Bodaj już w latach 60-tych, a na pewno 70-tych jeździł nim po Krakowie, bo widziałem. Kompozytor muzyki klasycznej, a jeździ Mercedesem. To było dla mnie jak bajka.

Pisałem niedawno, jak to okazało się po latach w mej świadomości, że powinienem w tej muzyce żyć i z niej żyć. Krzysztof Penderecki zdaje się był tym, ja. Ja patrzyłem na Zachód, a Krzysztof Penderecki był tam, kiedy chciał.

Ale zrealizowałem marzenia też jednak. Jestem tutaj, gdzie chciałem być przez cały czas będąc w Polsce. A teraz tym bardziej doceniam swoją decyzję wyjazdu. Naprawdę nie wiadomo, co będzie. Uważam jednak, że będąc tutaj, jest bezpieczniej, tak bym to powiedział. Czy mam rację? To się okaże.

 

---

tagi: muzyka 

	cbrengland
	1 kwietnia 2020 03:21

20     2403    6 zaloguj sie by polubić