Tak, ja wiem, zarówno pierwsze, jak i drugie, to nie są pierwszorzędne tematy w naszej szkole. Ale ja zawsze byłem krnąbrny i chodziłem w szkole swoimi ścieżkami i tak mi zostało.

Nie wiem, czy to właściwa postawa, bo zawsze mam w tym swoim życiu, jakby pod górkę. Ale kto tak nie ma, nawet jak jest posłuszny i correct wobec wszystkiego i wszystkich wokół siebie. Moim zdaniem ma jeszcze gorzej. Bo nie jest wolny. A to jest przypadłość najgorsza z najgorszych, jaka człowieka może spotkać.

Przecież nie trzeba być zamkniętym w więzieniu, by być więźniem, bo samego siebie przecież. To straszne jest. Wiem, nie raz w życiu tak miałem i poniekąd w jakimś sensie dalej tak mam. Ale na pocieszenie mogę sobie powiedzieć, że nie ja tylko.

Przecież jesteśmy uwikłani w to nasze codzienne życie, które tak często miało w naszych planach i marzeniach wyglądać inaczej. Czyż nie? Jestem pewien, że prawie każdy z nas tak powie.

Bo nawet, gdy ta kariera, czy pieniądze popłynęły do nas strumieniem, to co z tego, gdy w pewnym momencie była powódź, która zmiotła z powierzchni ziemi ten wymarzony dom, a na dodatek zapomniało się o jego ubezpieczeniu na taki wypadek, czy jakiś dureń weźmie i nas potrąci na drodze samochodem, bo za dużo wypił i wszystko weźmie w łeb, bo zdrowie już nie takie będzie.

Czy wystarczy, że nawet nic nam się nie wydarzy, to się jednak wydarzy i życie nasze nie z naszej woli stanie się inne i jakieś takie bardziej uciążliwe jednak. Bo ani człowiek nie może pójść posiedzieć do pubu i wypić to piwo, czy normalnie szybko i na temat zrobić zakupy w sklepie, jak zwykle, bo nie ma w tym sklepie tego, czy tamtego i trzeba jechać do innego, gdzie też bywa, zabrakło. A czy nie staje się czymś anormalnym to, że zabronione nam może być zebranie się w kościele by móc modlić się i uczestniczyć w czynnej adoracji z przyjęciem Komunii Świętej, Naszego Pana i Stwórcy? To się może wydarzyć. I to się wydarzyło.

I znowu piszę i chciałem, jak wiele razy pisać o czymś innym, a wychodzi, to, co widać.

Czy źle? Myślę, że zupełnie nie. Przecież to całe nasze życie, to jeden wielki węzeł powiązań jednego z drugim. I zaczynając myśleć o jednym, wychodzi, drugie i na odwrót. Ważnym jest, by iść we właściwym kierunku. I to jest najważniejsze przecież.

W książce Roberta Kardynała Saraha, o której już wspominałem, a która po prostu jest wyjątkowa i jeżeli ktoś jej jeszcze nie ma, niech żałuje i czym prędzej niech ją kupi, czyli “Wieczór się zbliża i dzień już się chyli” w oryginale “Z głębi naszego serca”, autor cytuje angielskiego autora Thomasa Stearns Eliota (jak wiadomo, cokolwiek jest z kręgu kultury j.angielskiego, wszystkie dzwonki alarmowe włączają się w mojej głowie, no ale czasem ci ludzie coś mądrego też powiedzą):

“W świecie uciekinierów ten, kto obiera przeciwny kierunek, będzie wyglądał na dezertera”

a napisał tak w kontekście poddawania się ludzi konformizmowi tego świata.

Pisze zaraz po tym Kardynał Sarah, m.in.:

“Zwalczajcie wszelkie prawo przeciwne naturze, jakie chciano by wam narzucić, przeciwstawiając się wszelkiemu prawu przeciwko życiu i przeciwko rodzinie. Bądźcie tymi, którzy obierają przeciwny kierunek! Odważcie się iść pod prąd! Dla nas, chrześcijan, tym, przeciwnym kierunkiem nie jest miejsce, lecz Osoba – Jezus Chrystus, nasz przyjaciel i nasz Odkupiciel”.

Czytając tę książkę, jestem pod wrażeniem. Pod wrażeniem, tego, że w wielu miejscach, prawdy w niej wyłożone są takie same, jak moje przemyślenia dotychczas, a jedynie w tak cudowny sposób wyartykułowane. Dlatego też uważam, tak bardzo rozumiem nie tylko księży ale i biskupów i dlatego wspominam i wspominać będę moje spotkanie, tak bezpośrednie, z Arcb.Stanisławem Gądeckim w Londynie, tak niedawno przecież.

Czuję w tym wszystkim rękę Opatrzności.

–

A gdzie muzyka?

Właśnie na tym moim strychu ją odnalazłem, jak widać na załączonym obrazku :-)

Ale nie mam żadnych nut. Moja rodzina w Polsce po moim wyjeździe wyrzuciła je na śmietnik, pomimo mojej prośby przed moim wyjazdem, by nie ruszać moich rzeczy w piwnicy w domu moich rodziców. Ale potem już się mnie nie pytali o zdanie.

Zresztą po śmierci mojej matki, śmierci drugiego z moich rodziców, dowiedziałem się, że oni w ogóle w całości “wyrzucili mnie na śmietnik”. Rodzice będąc przed śmiercią już nie świadomi świata w którym żyją, nie mogli zareagować. Rodzina robiła, co chciała. Ja byłem w “wesołej Anglii” już.

Czy mogłem ten śmietnik "odwrócić”, przynajmniej w pewnym zakresie? Tak. Przez wiele lat to robiłem. Ale ten śmietnik mógł zmienić tylko polski Wymiar Sprawiedliwości.

Ok, tak, wiem, proszę się nie śmiać, chociaż przecież, cóż mi pozostało innego.

-

---

tagi: czas wolny 

	cbrengland
	22 marca 2020 12:03

21     1260    4 zaloguj sie by polubić