To niesłychana sprawa jest, jak dla mnie. I sądzę, nie tylko. W zasadzie w środku dnia, ok, wczesnym popołudniem, idąc z miasta, a bardziej znad rzeki przez to miasto przepływającej i pastwiska baranów obok, pomyślałem o zaglądnięciu do kościoła. Już wcześniej bywało, że byłem w nim, nieco zdziwiony, że jest otwarty. Ale to było przed nabożeństwem, chociaż w dość odległym czasie jednak jeszcze. Tak więc, było to normalne, tak sobie to tłumaczyłem.

Bardzo mi tego zawsze brakuje i brakowało właśnie. Nie pamiętam kiedy to nastąpiło ale dawno. Mieszkałem w Polsce wtedy jeszcze. Tak. Przyszła dyrektywa, pewno z episkopatu, aby dla bezpieczeństwa, kościoły były w ciągu dnia zamknięte. I tak się stało.

Gdy była taka możliwość, a tam, gdzie mieszkałem, tak właśnie było na szczęście, główna brama kościoła była otwarta ale tylko do jego przedsionka. Wejście z niego do kościoła też było otwarte ale nie można było wejść. Było zagrodzone drewnianą balustradą z klęcznikiem. Można było tam spędzić czas na modlitwie, będąc jednak w kościele, chociaż nie w jego wnętrzu. Ale nie wszędzie tak było można. I dalej kościoły są w większości pozamykane. Szkoda.

Dlatego za każdym razem, gdy mogę jednak wejść do kościoła w ciągu dnia, pustego prawie zawsze, napełnia mnie to wielką radością. I aż tak teraz, że usiadłem w jednej z ławek w tym kościele i piszę to co piszę. To taka moja modlitwa jest zdaje się :-)

_______

	cbrengland
	28 kwietnia 2025 22:32