Nie wiem, o co chodzi, sorry ale jak nazwa angielska, to pewno gdzieś w Anglii albo USA.

Nie, nie o to to chodzi. My mamy swój własny Bałtyk. A gdzieś dalej, to pływamy, by do Gdańska, czy do Gdyni powrócić, do Polski. Ja, wygląda na to, już nie dopłynę do domu. Ale inni może tak. A zwłaszcza ci, którzy są w Polsce i będą.  To do nich piszę.

Zamknij się

P.S. przepraszam, nie chciałeś zapewne, żeby iść w takie wspomnienia. Tyle, że mi się to nieodwołalnie łączy. Wręcz nie czuję poruszenia wewnątrz bez tamtej siermięgi. Dziś, nowoczesnym jachtem, to już nie jest to samo. Nie ten smak. Jak głupio by to nie brzmiało, bo przecież x razy lepiej się pływa jachtem współczesnym.

a jeżeli ktoś ma jakieś “ale” do tego co powyżej, to lepiej niech tutaj zamilknie, bardzo proszę, bardzo

Jesteśmy na koncercie proszę Państwa, jeżeli ktoś widzi to inaczej, naprawdę proszę, niech pójdzie gdzieś indziej, ma gdzie, nawet na Szkole Nawigatorów

Ok ale dalej masz to po tym swoim klipie

nie da się, oni są wspaniali i tyle ☺

Pięknie się to czyta i cudnie, jak by powiedział Andrzej Kozyra.

Ja jestem żeglarzem marzeniowym bardziej, niż w realu, bo cóż to jest parę rejsów po Mazurach. Na morzu jeszcze nie żeglowalem i może tak zostanie już jednak. Ale nie chcę psuć zabawy i klimatu, dlatego "biję" po łapach grzeraltsa i innych podobnych, jak się pojawią ☺

Nic na to nie poradzę, ale będę płynął do Polski już stale, tam nie docierając, tak sądzę, może z wizytą albo wizytami, dlaczego nie.

Tak się juz porobiło w mojej głowie emigranta i pewno, nie jestem pierwszym z takim stanem umysłu. Tak to chyba jest po kilkunastu latach pobytu poza matką swoją, że zaczyna się mieć dwie ojczyzny, nawet, jak się którąś z nich nie lubi. Dziwne to ale prawdziwe jednak.

Ale też zaskakuje mnie, jak bardzo wszystko, co polskie kocham i jak bardzo.

Rzućmy okiem na kawałek historii. Był taki zespół (pewnie do dzisiaj jeszcze istnieje) Stare Dzwony. Skład podstawowy to Marek Szurawski, Jerzy Porębski, Ryszar Muzaj i Janusz Sikorski. To jeden z najstarszych i kultowy zespół muzyki szantowej w Polsce. Do nich, przez przypadek, dołączył Andrzej Korycki i został już na stałe (z Dominiką). Andrzej napisał o tym piosenkę. W tym wykonaniu scenicznym jest z nim na scenie Marek Szurawskk (stoi) i Ryszard Muzaj (siedzi). Mam w domu płyty Jurka Porębskiego, Ryśka Muzaja i kasety też mam. Na spotify są płyty Koryckiego ale Poręby już tam nie ma. A to ta piosenka o wejściu Andrzeja do zespołu: 

Jak się cieszę, że odkrywacie Andrzeja Koryckiego! Jestem żeglarzem i w światku szantowym siedzę od lat osiemdziesiątych. Jeździłam kiedyś na festiwale, a i dwa lata temu spędziłam chyba 7-8 godzin dziennie w Krakowie na koncertach, taki maraton. Rozkwit tego ruchu przypadał na moje szczenięce lata i większość wykonawców jest z tego samego pokolenia. Nie wiem co się stanie, kiedy przeminiemy. Andrzej Korycki jest moim ulubionym wykonawcą.  Na jego koncertach można całkowicie "odpłynąć" i zanurzyć się w muzyce. Rzadko się to udaje. W swoim środkowisku ma opinię geniusza muzycznego...Znamy się osobiście, gdyż występował często w Calgary w Kanadzie, gdzie spędziłam ponad 20 lat życia, i gdzie miałam własną łódź, żeglując po jeziorach i Pacyfiku dookoła wyspy Vancouver. Koncerty naszych szantymenów były kameralne, a nasi przyjaciele gościli muzyków w swoim domu. Po koncertach odbywały się imprezy domowe trwające pół nocy. Wtedy się poznaliśmy bliżej z Andrzejem, Jurkiem Porębskim i innymi. Od tej pory ściskamy się i gawędzimy w przerwach koncertów.

Od kilku lat mieszkam w Polsce. Andrzej z Dominiką koncertowali przed zarazą raz w miesiącu w Warszawie, w tawernie Korsarz na Woli. Atmosfera i energia była tam elektryzująca. Ludzie znają teksty piosenek i w powietrzu unoszą się wibracje chóralnych śpiewów. Żaden inny wykonawca nie ma takich fanów. Długo by pisać o tej subkulturze. W czasie kwarantanny odbywają się koncerty live na facebooku. Andrzej i Dominika jeszcze się nie dogadali, ale może to nastąpi. Dam znać. Mój nick to lakekeeper, bo tak nazywali nas przyjaciele, gdyż byliśmy najbardziej zapalonymi "strażnikami" jeziora, na którym na bojce stała nasza łódź. Na dluższe rejsy wkładało się ją na przyczepę i ciągnęło nad morze. To pasja i miłość na całe życie. 

Od momentu wsiąknięcia w światek żeglarski datuję nasze zaadoptowanie się do emigracji w Kanadzie. Mieliśmy świetną grupę oddanych przyjaciół z różnych stron świata, choć Polacy do nas również dołączyli w pewnym momencie. Żeglowanie zmusza do wzajemnej pomocy i jakoś tnie przez bariery miedzyludzkie. Nie była to jednak wystarczająca pasja, żebyśmy w Kanadzie chcieli dożyć późnej starości. Wiele z rozważań o kolonialiźmie na SN rezonuje z naszymi obserwacjami z emigracji kanadyjskiej. Teraz nie mamy na razie łodzi, choć są plany, ale za to jest rodzina i opieka nad już mocno starszą mamą...Spacery i długie wycieczki po lasach pomagają, bo życie w mieście nie jest naszą ostateczną miłością. Ale ma swoje zalety. 

Wracając do piosenki żeglarskiej...Również uwielbiam Jurka Porębskiego, jego klasę, kulturę osobistą i talent muzyczno-tekściarski i gawędziarski. Gościliśmy go na śledziku w domu w Calgary. Niedawno występował dwa razy w tawernie Gniazdo Piratów na Mokotowie. Jest magia w tych jego opowieściach o morzu. A na Jezuickiej odbywały się w latach 80-tych szantowania z Markiem Szurawskim. Bywaliśmy tam często. Jaki ten świat mały...

Polecam dwie piosenki Andrzeja. Mam nadzieję, że w kwarantannie coś stworzy, choć atmosfera jednych ludzi inspiruje do większego wysiłku, a innych przytłacza.

Andrzej bardziej czuje się muzykiem, niż żeglarzem. Pływa raczej dla towarzystwa. W wielu piosenkach występuje motyw choroby morskiej, haha. 

Łódki

https://www.youtube.com/watch?v=pNYWsMfhErY

No i najświeższa, żartobliwie:

https://www.youtube.com/watch?v=pdSZ27jw-1o&list=RDHJbM_Gxp9_g&index=14

Andrzej już trochę czuje strzykanie w kościach, jak wszystkie piećdziesięciolatki...

A tak ogólnie, kocham SN i czytam systematycznie. Z pozdrowieniem z przepięknie wiosennej Warszawy!

OK :-)

Bardzo wszystkich przepraszam, ale mnie to już tak mocno nie bierze jak kiedyś. Być może to przez stres

Pamiętam kawałek starej pieśni flisaków pływających na Dunajcu:

"Każdy flisak zuch

swoją łódkę zna

chleb w Dunajcu

wiarę w sercu

szczęście w domu ma"

Ponieważ Ryśka Muzaja kocham nie mniejszym afektem niż Jurka Porębskiego czy Andrzeja Koryckiego pokaże jeszcze jedną jego piosenkę. Tym razem nie ma YouTubka, a jedynie wersja studyjna, dźwiękowa. Taka chwila refleksji i zatrzymania się nad przemijajacym czasem:

Ryszard Muzaj - "Zielone dni" - patrz.pl

Tekst:

"Czekam na ten dzień, przyjdzie do mych drzwi
Bardzo wcześnie go powitam, wstanę skoro świt.
Nie obejrzę się za siebie,
Wezmę bagaż spraw, które w sercu mam
I wyruszę w drogę, by odnaleźć choćby

Ślad dni minionych, które zabrał czas,
Dojrzałej pomarańczy słodki smak,
Ten zapach włosów, oczu jasny blask,
To wszystko, co nam los raz tylko dał.

Kurs powiedzie mnie, nie wiem gdzie i jak
W jakim porcie zdołam cofnąć czas, ożywić nas
Czy i jeszcze raz zaświeci słońce nisko nad tą wodą.
Los nie wróci tego mi, oszukać chcę go, by

Odnaleźć kolor tych zielonych dni,
Smak pomarańczy, którą dałaś mi.
Tę odrobinę łez, gdy prysły sny,
Słów kilka z nieotwartych listów twych.

Gdy odnajdę sens już minionych dni,
Kurs powrotny mi wyznaczy inny jasny świt.
I w przystani spraw codziennych
Sercu dam na cumach wolno żyć.
Lecz nie obiecam wam zapomnieć portu, gdzie...

Ślad dni minionych, które zabrał czas
Dojrzałej pomarańczy słodki smak,
Ten zapach włosów, oczu jasny blask,
To wszystko, co nam los raz tylko dał". źródło tekstu - tekstowo.pl

Dam też komentarz do tej piosenki. Jest ona przykładem na to jak tekst i muzyka mogą tworzyć jedność i równowagę. Refleksja o emocjach, które były kiedyś, o ich przemijaniu, a raczej wspominanie tych emocji, jest tu opowiedziana muzyką w formie tak stonowanej i balladowej, że trudno nie uwierzyć w dojrzałość tej refleksji. Jednocześnie te emocje, ich siła i ważność przebijają się stale w tych wspomnieniach. I to dla mnie (odbiór subiektywny oczywiście) tworzy perfekcyjną jedność w tej piosence, abstrahując już od tego że jest ona o relacjach, czyli o czymś co bywa naważniejsze w życiu człowieka. I choć nie pada tam nazwa tej relacji ani razu to nie mam wątpliwości, że chodzi w niej o miłość.

Dzięki. Biogram Marka Szurawskiego w którym opisano zmianę nazwiska jest publicznie dostępny:

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Marek_Szurawski

i jest również imponujący o siągnięcia poza szantowe. Dzięki za namiar na jego muzykę. Posłucham sobie bo jego oryginalnych piosenek to niestety nie znam jeszcze.

Z ciekawostek...W sobotę na facebooku, na stronie Wirtualnego Pubu o 19 będzie koncert opowieści rumowych Marka Szurawskiego. Warto posłuchać! Andrzej i Dominika napisali, że odpoczywają nie planując koncertów wirtualnych :-)

Gada się fajnie, a Szeryf bloga nie oponuje to trochę historii, czyli życiorysu Jerzego Porębskiego:

"Pilot czy marynarz?

Mało brakowało, a mógłbym nie trafić na scenę szantową. W dziewiątej lub dziesiątej klasie marzyłem bardzo o tym, by zostać pilotem. Wtedy, w ówczesnej „Lidze Lotniczej“ organizowano kurs, na który by się dostać, trzeba było przejść badania lekarskie. Były one dosyć drogie. Poprosiłem więc rodziców o pomoc. Ojciec, gdy się o tym dowiedział, szybko wybił mi z głowy latanie.

Na początku był jazz

Podczas studiów w Uniwersytecie Jagiellońskim, studiowałem biologię, grywałem na trąbce i fortepianie... jazz. Spotykaliśmy się w różnych klubach, m.in. z Adamem Makowiczem (dziś światowej sławy muzykiem jazzowym – przyp.red.) by pograć różne standardy. Wtedy nie wiedziałem jeszcze nic o szantach.

Popłynąłem w długi rejs…

Podczas mojego pierwszego rejsu na statku badawczym z nudów chwyciłem za gitarę - na trąbkę nie za bardzo było tam miejsce. Pewnego dnia odkryłem za drzwiami mojej kabiny kilku członków załogi, przysłuchujących się moim brzdękaniom. Zaprosiłem ich do środka. Ponieważ sam wtedy nie miałem jeszcze żadnego doświadczenia morskiego, nie byłem marynarzem, to głównie ich opowieści stały się kanwą moich piosenek.

Jak mnie wyłowili…

Halina Stefanowska, dziennikarka, wielka miłośniczka pieśni morskich i animatorka morskiej kultury, usłyszała, że gdzieś tam w Świnoujściu, jakiś rybak, śpiewa i tworzy pieśni o morzu. Przyjechała do mnie, wysłuchała i zaprosiła m.in. udziału w imprezie „Wieczór śpiewajacych bardów“.

Moja wersja powstania Starych Dzwonów

Podczas konkursu w Mikołajkach otrzymałem nagrodę, a obok mnie, wśród laureatów znaleźli się - Ryszard Muzaj, Marek Siurawski i Mirosław Peszkowski. Od słowa do słowa postanowiliśmy, że zamiast działać osobno, stworzymy coś wspólnie. Bardzo nas w tym postanowieniu wspierał Wiciu Tomaszewski, dziennikarz Żagli. I tak według mnie powstały "Stare Dzwony".

Moje miejsce na ziemi…

Niedaleko Świnoujścia, jest taka przepiękna miejscowość Lubin. Tam z nabrzeżnego klifu rozciąga się najwspanialszy widok na świecie, na Zatokę Szczecińską i Statuę Wolności w NY. Przy dobrej widoczności można zobaczyć nawet własne plecy. Tam jest moje miejsce…

Nie śpiewaj tej piosenki…

Teksty piosenek opowiadają różne historie, czasem moje, częściej te zasłyszane od innych. Tak jak historia marynarza, który wraca po długim rejsie i odkrywa, że nie ma już nikogo, opowiedziana w „Długo mnie nie było w domu“. Moja żona, gdy to przeczytała, poprosiła bym jej nie śpiewał. Obawiała się, że ludzie mogą przypisać ją nam… A to historia wielu moich kolegów. Takie bywa marynarskie życie.

W szufladzie mam…

Napisałem ponad sześćdziesiąt autorskich piosenek. Większość śpiewam na koncertach, można ich też posłuchać na płytach moich i Starych Dzwonów. Jest jednak pewna część tekstów w mojej szufladzie, które śpiewam tylko dla siebie lub najbliższych przyjaciół.

Na tej płycie jestem inny…

W maju trafi do sprzedaży moja piąta autorska płyta zatytułowana „Niech tak zostanie“. Gram i śpiewam na niej sam, tylko w kilku momentach wsparli mnie Dominika Żukowska i Andrzej Korycki. W porównaniu z poprzednimi płytami jestem tu spokojniejszy, bardziej refleksyjny. Na pewne sprawy patrzę z większym dystansem. Nagrywałem ją w studiu „Na poddaszu“ u Andrzeja Koryckiego. Masterował ją doskonały fachowiec Romek Zielinski. Co najmniej dwie piosenki będę na niej lubił: „Tańcz miła, tańcz“ i „Ludojad“. Mam nadzieję, że słuchacze też…

Gdy nie śpiewam…

Koncertuję sporo i zdarza się, że nie mam za dużo czasu na nieśpiewanie. Ale gdy już taki znajdę to odpoczywam na leżaku w moim ogrodzie. Zbieram kiwi, figi lub winogrona. Robię własne wino, żegluję po zalewie moją małą łódką lub nurkuję".

Wysłuchał i spisał Kamil Piotrowski
rozmowa ukazała się w kwietniowym Magazynie "Żagle" w 2009 r.

Źródło tekstu:

https://szanty24.pl/w-szufladzie-mam/ (pogrubienia moje)

Tu jest długi wywiad z  Porębą, na który się niedawno przypadķiem natknęłamhttps://zeglujmyrazem.com/krzysztof-grubecki-kazimierz-robak-jerzy-porebski-zamykanie-kol-wywiad-sterowany/

Poręby egzystencjalne rozważania w "Gdzieś Tam" rzeczywiscie trącą medytacją w stylu New Age,. .Boga w tych pieśniach nie doświadczysz. Andrzej ma taką piosenkę o trzech Bogach, w której morze dyktuje warunki. Mnie najlepiej się słucha tej muzyki w rejsie....

Szanty przeważnie są o prozaicznych potrzebach marynarzy. Gdy są w morzu, chcą być  na lądzie i odwrotnie, tańce, dziewczyny, branka, picie do zapomnienia, itd. 

Jest taka seria książek, kilkanascie tomów Patricka O'Briana. Master and Commander został luźno bazowany na jednej z nich. Jest to wspaniały przyklad propagandy brytyjskiej, ale świetnie się tę serię czyta. Akcja dzieje się na wielkich zaglowcach, pokazuje życie na morzu w czasie wojen Napoleonskich. Polecam jako studium tworzenia wizerunku Korony, zręcznie i dobrze napisaną. Mogę się  podzielić w oryginale.

Propaganda brytyjska, jak to fajnie brzmi. I świetnie się czyta, nieprawdaż. Ale za tą propagandą coś stoi. Co? Wielu ludzi, wiele dróg, wiele biznesów, przeogromny świat ludzkiego istnienia. Gdyby go nie było propaganda do niczego by nie była potrzebna. Ale jest potrzebna. Czemu? Bo ten świat ma trwać i dawać ludziom którzy go tworzą przewagę nad innymi. Ta propoganda jest potrzebna aby utwierdzać ich w przekonaniu że są najlepsi. I Coryllus pisał już o tym wielokrotnie. I oni od tego nie odejdą nigdy. Bo mają poczucie własnej wielkości. Piosenki Jurka nie wzięły się z kosmosu ale z jego przeżyć. Gdyby nie pływał nie byłoby jego piosenek. Ale pływał przecież na czymś i tym czymś był między innymi statek ("research vessel" czyli statek badawczy r/v Profesor Siedlecki - Wikipedia.pl. Przy czym tradycje Morskiego Instytutu Rybackiego sięgają 1921 roku. Kawał historii w której przecież coś się działo. Historia zbudowania i oddania do użytku tego statku została opisana w fascynujacym artykule Krzysztofa Stefańskiego pt. "Pływające laboratorium Profesor Siedlecki" opublikowanym w miesięczniku "Morze" nr 82 z sierpnia 2017 roku. To na tym statku pływał Jerzy Porębski, to tam widział i słyszał pewne historie, które nam opowiedział w swoich piosenkach. Ten statek dosłownie i w przenośni był domem dla wielu ludzi. I o to tu chodzi. O to życie, które się niepozornie ukrywa za zasłoną tych piosenek. Artykuł w formie PDF - 5 stron można pobrać tu:

Krzysztof Stefański "Pływające laboratorium Profesor Siedlecki"

Wydawca pdf-a MIR Gdynia, odnaleziono za pomocą Google.pl

Dopiero się rozwija, gdzie kończyć!

Doszła kwestia szanty a pop promocja Imperium -  bardzo interesująca

więc na drugą nóżkę, choć równowagi na pewno nie będzie i pozostanie "pieśn morza = angielskie rytmy"

https://www.youtube.com/watch?v=tX5U_-7gbEo