I jestem pewien, że każdy tak miał, czy miewa. W życiu ważne są tylko chwile, taka była nawet piosenka w polskiej przestrzeni kultury kiedyś. I słusznie właśnie.

Miałem tak w ostatni piątek wieczorową porą. Odkryłem zupełnie znakomitą internetową stację radiową, która pozwala mi na naprawdę muzyczny relaks. To stacja muzyki klasycznej. Nawet nie podam jej nazwy. Nikogo to przecież nie interesuje. A nawet gdyby, ok, jak się ktoś zapyta, napiszę. Ostatnio reklamowałem śląskie szlagiery w Internecie. Wbrew głúpim komentarzom, na  muzyce się znam. A słucham jej w wielu odmianach. To ze względu na okoliczności życia i tylko, że nie słucham tylko muzyki klasycznej, która przecież jest tą jedyną właściwą. Nie sposób słuchać symfonii Beethovena, czy muzyki Mozarta, Bacha, wymieniając tych tytanów muzyki i by dodać polskiego geniusza muzyki wszech czasów, Fryderyka Chopina, zawsze i o każdej porze. Właśnie, nie da się. Ale świadomość tego, że ta muzyka jest i za nią się tęskni, to już jest coś. Przynajmniej dla mnie. To dla mnie zresztą test i jedyny, by odpowiedzieć sobie, jaki jest mój stan nie tylko ducha. Gdy nie potrafię słuchać właśnie całości dłuższego utworu muzyki klasycznej, ja wiem, że nie jestem w należytej formie. I tyle. Pozostaje oczywiście muzyka tła, również klasyczna ale z kawałków tych wielkich form muzycznych, jakie w muzyce symfonicznej na przykład i nie tylko są. Tak nadaje właśnie ta moja moja internetowa stacja radiowa.

I tam właśnie wtedy usłyszałem tę muzykę, która była tą chwilą, która została ze mną do dzisiaj i pozostanie na pewno jakiś czas. To nie jest dla mnie nowy utwór. Już niejednokrotnie go słuchałem. To połączenie jazzowego saksofonu Jana Garbarka i klasycznej formy muzycznej chóru, to jest to. Jest wiele wykonań tego utworu. Jak ktoś ciekaw, znajdzie na YouTube.

A gdy potem przeczytałem fragment listu św.Pawła w czytaniach na ostatni dzień roku liturgicznego, czyli w święto św.Andrzeja, to jakże poczułem ten dotyk świętości jeszcze bardziej. Wszak muzyka, śpiew, to przedłużenie modlitwy przecież.

Sobota, 30 listopada 2024

Święto św. Andrzeja, apostoła

Czytanie drugie

(Rz 10, 9-18)

Jeżeli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych, osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami do zbawienia. Wszak mówi Pismo: "Żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony". Nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem. Jeden jest bowiem Pan wszystkich. On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają. "Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony". Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił? Jakże mogliby im głosić, jeśliby nie zostali posłani? Jak to jest napisane: "Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę". Ale nie wszyscy dali posłuch Ewangelii. Izajasz bowiem mówi: "Panie, któż uwierzył temu, co od nas posłyszał?" Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa. Pytam więc: Czy może nie słyszeli? Ależ tak: "Po całej ziemi rozszedł się ich głos, aż na krańce świata ich słowa."

_______

	cbrengland
	1 grudnia 2024 23:09