Pani na stacji kolejowej, gdy zapytałem się, czy już tak można, kupić sobie po prostu bilet i jechać, gdzie się chce, odpowiedziała, że tak. A gdzie pan chce jechać? - zapytała. Wie pani, nie wiem, może do Londynu ale bardziej nad morze jednak.

Ostatni raz byłem na stacji, gdy tam prawie cała drużyna policji pilnowała bramek wejściowych na perony. Ta stacja jest niedaleko mnie, Ashford International. Stacja na wsi ale gdzie zatrzymuje się Eurostar. To ten pociąg “jak błyskawica” z Londynu do Paryża, czy innej Brukseli. Tak co 20min go słychać, “trochę lepiej lub gorzej”. Zależy od pogody, wiatru i wilgotności powietrze. Kiedyś zatrzymywały się wszystkie te pociągi. Ale to bylo dawno już. Teraz tylko tak kilka dziennie jedynie. Infrastruktura dalej jeszcze jest. I te wielkie parkingi na samochody. Puste. Miałem dużą chęć kiedyś pojechać tym pociągiem do Paryża. Do miejsc Fryderyka Chopina i Adama Mickiewicza. Ale mi przeszło. Tzn nie Chopin. Jego śladami chętnie bym się przejechał. Ale czy zdążę? Kto to wie, kiedy znowu świat zamkną. Teraz to już nie będzie się znało dnia ani godziny. Tak za 5 dwunasta powiedzą. Planuj więc coś. Mi w każdym razie przeszło. Wszystko mi przeszło.

Cieszę się teraz jak dziecko, że mogę sobie właśnie wsiąść do pociągu. Teraz to mój środek lokomocji. Nie mam auta. I na razie mieć nie będę. Z różnych względów. Ale to jeżdżenie dawało mi się już przez ostatnie lata bardzo we znaki. Miałem serdecznie tego dość. Oczywiście, te zbóje nie powinny mi tego auta ukraść i zniszczyć. Ale widocznie boska opatrzność wiedziała lepiej i skasowała mi auto. Jak sam nie potrafiłem sobie z tym poradzić i ograniczyć jeżdżenie, to zrobił to za mnie ten, który nade mną czuwa.

Inni mają samochody i kasę, którą “rzygają” i co? I pstro. Mój lekarz z Indiii, o którym wspominałem - bardzo go polubiłam, młodszy ode mnie ale nie aż tak - tak właśnie ma. Nie to, że z tymi pieniędzmi się obnosił był. Nie. Co z tego, że ma te pieniądze, mówił.

Zgadaliśmy się w trakcie mojej ostatniej u niego wizyty, po prostu. Kiedyś rozmawialiśmy o Hiszpanii. Pokazywał mi wtedy ekran komputera, a na nim stronę portalu z mieszkaniami do wynajęcia w Hiszpanii o każdej porze roku. W cenach naprawdę małych. Powiedział wtedy, że siedzi na tych stronach stale. Polecał mi też. Powiedziałem, że o tym przecież wiem. Ale jego pacjenci nie tak do końca. Opowiadał, jak to jeden z drugim przychodził do niego o lasce, bo panie ten artretyzm i tak w ogóle. Polecał im lekarstwo w postaci bycia w słońcu. I pojechał ten jeden z drugim dziadek, tam do tej Hiszpanii. Już po paru dniach mój lekarz dostawał smsy od nich, jak to ta laska, dalej w tej walizce jest. Nieużywana.

Niestety kończy swoją pracę mój lekarz. Nie jest w wieku emerytalnym, chociaż blisko. Powiedział, że nie, nie dłużej. Mówił, że już stracił rok. Nie chce więcej. Podróżował wiele. Ma też rodzinę w wielu miejscach i w Afryce Południowej i we Francji. Teraz na odległość tylko. Nie chce tak. Chce przeorganizować swoje życie. Póki jeszcze się da.

Mnie zawsze nosiło też. Przez ostatni rok z trudem ale przyzwyczajałem się  do ograniczeń. Jeszcze był ten samochód. Pomimo zakazów, jeździłem, tu i ówdzie. Gdy go zabrakło, zrobiło się straszniej właśnie. Ale do tego też zacząłem się przyzwyczajać. W Polsce nie zawsze mialem auto. Ale jak już zacząłem, to już prawie bez przerwy.

Jakżeż ten świat nam się zmienił. Powie ktoś, że to przejdzie z tymi zakazami. Nie wiem. Jestem z tym bardzo ostrożny. Tak sobie myślę, że jak zdarzyło się raz, to już może być teraz często. W każdym razie, cokolwiek i gdziekolwiek się od teraz będzie planować, taką ewentualność trzeba brać pod uwagę.

I to jest niewątpliwy "sukces" rządu światowego, czy cokolwiek to jest innego, co nami pomiata. Teraz to już właśnie tak jest.

Życzę wszystkim Wesołych Świąt

 

---

tagi: dzien jak co dzien 

	cbrengland
	31 marca 2021 19:54

8     1028    3 zaloguj sie by polubić